Ne Garip Yığın Şu İnsan

Artık denizin mavisi kıskanmasın gözlerimi

solgun
yılgın ve
siyaha boyalı gözlerim var benim

içimdeki aciz acüzeler aşkın ızdırabının
vuslat olduğu kanısındayken
kanmayın nezaketli beyefendiler
dış da ki kadın makyajına
inanın mihrap yerle bir

Heder edilmiş bir aşkın sonunda
Eskiler üzerine bulanıkken yenice günler
Yaşanır mı kendi kendiliğinden
Zannetmem büyük aşklar
Taze gönüller ister

Yapıştı gözlerime cam kırıkları gibi
Batıyor ,batıyor en derininden
Açıyorum sen
kapatıyorum yine
maalesef sen
çıkmazın en büyüğü
içrem,
dışram
her yer müzmin mülteci

Seni düşlediğim gibi
İster imkansız
İster zamansız
İster yersiz
En büyük suç düşlemektir istekleri
Fiiliyatı olsun olmasın
Anlaşılan yine en büyük suçlu ben

Yangın düşünceler içinde yana yana
asi damarımdan bir damla akmıyor kan
sevemiyor da bu yürek kimseyi
sonsuz karşısında etten kafesteki cüce korkusu

ne garip yığın şu insan