Ne Gece Kavuştu Sabaha

Ne gece kavuştu sabaha
Ne akşam olmak bildi.
Siyah ve beyazdı hayat.
İkisinin tam ortası, sensizliğin.
Hüzünlerim renk değiştirdi.
Griyi öğrendim.
Alışmak zordur, diyordun.
Hiç zorlanmamıştım alışırken sana,
Bazen mecbursundur.
Terk edildikten sonra yalnızlığa,
Uykuyu haram ettin.
Mahkûmum şimdi gecelerde,
Ellerimde kelepçe; sensizlik,
Ayaklarımda pranga; hayalin,
İnanır mısın bilmem canısı,
Birini ilk defa böyle özledim.
Senden geriye ne kaldı.
Birkaç fotoğraf, siluetsiz birkaç isim,
Şiirlerde sen varsın.
Şarkılarda sensin yine,
Hani bir şans daha verseler.
Yaşamak adına bir daha,
Ölüm var ucunda deseler.
Yaşayacaksın sevgiyi ama öleceksin.
Ölümüne yine seni severim.
Sen üzülüyorsundur şimdi,
Kelimelerim ağrına gidiyordur.
Kalem kırmıştın ruhuma,
En büyük cezayı verdin.
Hayalinden sonra sesini alarak,
Bu cezayı ben hak etmedim.
Seviyorum demekten başka,
Ne dedim de bunu reva gördün.
Kurşun yesem canım acımazdı.
Sense, sensizlikle öldürdün.
Arşa değen başın sağ olsun.
Seni seviyorum, gelirse senden gelsin ölüm.