Ne İri Heybetli insan Kalıpları Gördüm ki İçinde Kimse Yok

Neden acaba sürekli ''ortalığın halinden'',
ve bozulan insan karakterinden,
Şikayet eder olduk biz? Neden?
Herkes karaktersiz,herşey olumsuz mu acaba,
Şu dünyada ,bu veya başka bir memlekette?
Hayır, kesinlikle hayır !

Otuzaltı yılı yurt dışında geçen şu uzun hayatımda;

Öyle masmavi denizlerde yüzdüm ki ben,
Berrak,içindeki taşları say,o kadar temiz...
Öyle kaynaklardan su içtim ki ben,
Ab-u hayat kadar lezziz...

Öyle kişilere rastladım ki ben,
Hilesiz,riyasız,desisesiz ama kimsesiz...
Öyle yüreklere rastladım ki ben,
Sevgisi,şefkati,bağışlaması eşsiz...

Öyle güçlü ruhlar tanıdım ki ben,
Şeytana,maddiyata,nefsine kul olmamış...
Öyle müminlere rastladım ki ben,
Tanrıya ve Peygamberlere inanmış,
Yaradılış nedenini iyi kavramış...

Öyle vicdanlar tanıdım ki ben,
Hileden,kötülükten,kanunsuzluktan habersiz...
Öyle kişilik sahibi insanlara rastladım ki ben,
Egolarına inatla,sabırla direnmiş ve yenilmemiş..

Ve, nice sevgililer ve sevgiler yaşadım ki ben,
Bozkır çiçekleri kadar zarif,kaktüs çiçeği gibi hoş..
Nice sevdalar yaşadım ki ben,
Tertemiz,içten,samimi gözyaşlarıyla yıkanmış..

Nice dostluklar, arkadaşlıklar yaptım ki ben,
Çıkarcılıktan uzak ve parayla pulla satın alınmamış...
Nice canlar bilirim ki ben bu dünyada,
İnancı,sevgiyi,saygıyı,hoşgörüyü,ruhuna nakşetmiş...

Nice kişilerle karşılaştım ki ben,
Belki ''köşeyi dönememiş'' ama
İnsanlığından ve inancından ödün vermemiş.
Zengin olamamış ama ''adam'' olmuş...

Tanrım ! Şükürler olsun sana !
İnsanlık dimdik halâ hayatta,ölmemiş !
Şu maddiyat ve bencillik hastalığı virüsü,
Her kulunu (henüz) esir alamamış daha!...

Ama....
Nice kaba,iri,şık insan kalıpları ile de karşılaştım ki ben,
İçleri bomboş , kimse yok !!

Ve,nice garip,fakir,mütevazi,hakkına razı,paylaşımcı
İnsan kalıpları gördüm ki ben şu hayatta,
Cepleri delik ama,
İnsani ve ruhi zenginlikleri,
Karun'dan da çok !