Ne Menem Şey

kara kışlardan geçit yokken yüreğime
ne menem şey
baharı çağıran edalı kuş sesleri ile uyanmak
ittim elimin tersiyle
yılışık rüzgarla, cilveleşen tülü


ne gerek

pencerelerde bile aşüftelik tencere dolusu iken
yükseklik korkusuna

en iyisi
bakalım kara toprağın dibine dibine




ürkek ışıklar kırıldıkça gözlerimde tel tel
irtifa kaybediyorum .....
muştucu kelebekler
bugün anlaşılan her şey telef


güneşle ,bulutların kavgasından
örselemiş gök/ yüzü eğildi kulağıma

ve dedi ki:

konuyu biliyorum o iş yaş



kime söylesem omuz yükümü
yüklenmiyorlar
karasevdanın sevdası gitmiş karasını
şehrin en ücra köşesindeki
yokuş yukarı baba evi
iç acılarımın depremine yenik düşmüş
sızım sızlıyor tahta iskeleti

anam babam söyleyin

kim çekecek çivisi çıkmış dünyanın kahrını




ne tuhaf değil mi c/ancağızım

vedaya sarılan baharın bu soğuk sabahında
canı terk ertesinde
gönüle
dolu yağacakmış

desene bu yazda renksiz kalacak
yine hayatımız