Ne Versen Yer

Bir çiftliğim var,
Atalarımdan yadigar.
İçinde ben diyeyim 170,siz deyin 180 sığır yaşar.
O kadar şirinlerki görseniz aklınız şaşar.
Ne versem yerler,
Ot versemde,çöp versemde.
Birgünden birgüne hiç itiraz etmezler.
Öyle yaratılmış canlı varlıklar,
Mübarek ağızları var dilleri yok..
Konuşmaya kalksalar konuşamazlar...
Ancak mööö de mööö...
Bunlar acayip sığırlar.
Ha o kadar verimlidirler,
Sağ sağ bitmek bilmez sütleri,
Kanlarını emseniz kıkı çıkmaz bu sığırların.
Ta öyle alışmış bunlar.
Kendim şahsen ilgilenemediğimden,
Başlarınada tuttum birkaç çoban.
Zavallıların canı sıkılmasın diyede,
Alıverdim pazardan birer kaval...
Öyle güzel çalıyorlarki kavalı,
Sulamaya götürdükleri sığırları,
Su başında su içittirmeden geri getittirmeyi beceriyorlar.
Bu işte ta öyle ustalar.
Dinleseniz siz bile içmezsiniz kavalın sesinden akan sudan.
Eee...Boşuna dikmedim bu sığırların başına çoban.
Sığırları sulamasınıda bileceksin,susturmasınıda,otlatmasınıda
Yoksa olamaz kimse kolay kolay sığırlarımın başına çoban.
Birde bi huyları var ,
Biri nereye giderse ötekiler gider oraya
Hiç kaybetmezler birbirlerini,
O kadar iyi eğitimlilerki,
Hangi müzik çalsa tempo tutar kuyrukları.
Yalnız var bir kötü huyları,
Sinirlendiklerinde kimse tutamaz onları...
O yüzden okşamasını bileceksin,
Sevmesende sever gibi yapacaksın,
Zaten bi başını okşasan,
Öyle masumlaşırlarki,
Süt dökmüş kediye dönerler..
Neyse bende bu çiftlikte yaşadığıma göre,
Umarım anlatmam ve anlamam için gerek yoktur fazla söze....