Nefesim Vücudunun Prömiyeri

Bugün bir hayli karışığım yine,
Rüyanın eşiğindeyken,çok uzaktayım gerçeğe.
Eşdeğer bir hal bulamıyorumda arşivlerde...
Ne tuhaf...

Saate bakıyorum şöyle bir,akşamı gösteriyor yine.
Göremedim ki günü zaten uzun zamandır...
Uyansamda zaten bırakmıyor ki yatağım,hapsediyor günü bana.
Beni sana hapsetmesinden iyidir ama...

Gözlerimi kapıyor,doğruluyor,uzanıyorum sana,
Elim bir boşlukta kalıyor ben gibi...
Ama öyle derinki,öyle karanlık,öyle sessiz ki bu boşluk,sadece susabiliyorum..
Yokluğuna alışmayı denemek mi? o da ne?

Hep rüyanın eşiğinde kalıyorum böyle,
Ne bırakıp gidebiliyor ne toparlanıp içeri girebiliyorum.
Orada öylece bekliyorum,bilmem belki..

Geceye inat birler hanesinden kurtulmak istiyor,
Her seferinde elime yüzüme bulaştırıyor,
Sonra oturup seyrediyorum yokluğunu...

Şu sehpa mesela,her seferinde oturduğun şu koltuk,
Ya duvarlar,o çok sevdiğin vazonun içinde ki tek yaprağı kalmış gül...
Hepsi susuyor bana karşı.

Ve gittikçe azalıyor dizelerim sana,
Keza sevgimde öyle ama susma bana.

Nefret dolu olsa da konuş,kabul,
Zaten ruhum sahi sana sevgimse dul artık.

Yarım bıraktığım şarabımdan arta kalan,
Yarım kalan bir şiir,konuş kanasada yaram...

Belki de sana yarım kaldı şiirim,kim bilir?

İlk dizesini okudun zaten;yalnızca seven sevilir...

Son dizesini de gidişin yazmıştı sahi,ona sor o iyi bilir...