Nefs Ekseninde Kalp...

Dert kalplerin yongası, belli
Yıllardır huzur sabunuyla yıkana yıkana
Aşındı beden kalp kirli kaldı, temelli
Meğer mayası dertmiş...


Kirpiklerimin üstünde
Kökleri ebediyete uzanan
Bir avuç ?yeşil? havuç
En az benim kadar körpe
Ve ben havuç sapı kadar göklerde...

Ben hayatı yaşamak bildim hep
Meğer onun gayesi yaşlanmak üzerineymiş...


Sanki ufukta yelken açmış kaçıyor benden;
O anlamlı günler...
Evvel zaman içinden gündeme getirmem gerek
Zorluklar mutlaka olsun, çünkü çile artınca aşk artar...
İpek duvar cildinde saklı ayinlerimi çıkarıp da
Cendere yapmalı nefis barikatına
Ruhumu ney sedası okşasın o dem
Lütfen..
Hikmet dolu sözlerle
Feyzi çeyiz ilan ederek aşkı
Kutsal sandıkta kamufle
Kıblem izbe duygulara siyah ibre...
Mana süzgecinden geçince dokunuşlarım...


Hâlbuki
Gereklilik kipleri bile küsmüş ?artık? bana
Ne çaredir ki?
Kudurgan ağzın, yırtıcı bakışlarında
Köreldim, körelttim...
Siluetimin karanlığı
Ruhumdaki leke vesilesiyle...
Sahibini saptayamamış mercek...
Benim...
Öldü en kıymetli hislerim fıtratımın kuytusunda
Bana yaramaz artık bu vücut, derhâl yok etmeliyim...

En son dedim ki kendi kendime
Sen sakın ateş olma, kâinatı yakarsın...