Nefs/ömür

senedi olmayan yarının
bugünlük nefesini ödünç alırken
hep korku döşeği beslenir
kanlı pınarla
camın ötesinde bir kaç çift göz
aralar ömür perdesini merakla

düş düşlerimden sevgili
masallar yaşama dair değilmiş
kavga savaş derken
zaman dokuyan her ilmek
kilimin içine etmiş
şimdi kalbim hasarlı
hülyalarım bulutta s/aklı
ne zaman açsam
sevda sandığını
her bir dantel aşka yasaklı

günahlar arınır mı kirinden
çoğaldıkça tiksindim insanların kininden
oysa sınıf farkı olmayacak
otlarla bezenmiş toprak evimizde
ve
topladıklarımız hep kalacak
pantolon cebimizde

öyleyse,

yaz melek!
dilime susmayı öğretemediğim için
yüreğimi korkak büyüttüğüm için
bir fakiri bir öğün doyuramadığım için
kırk yıl başımı secdeye koymadığım için
hayvanların canını düşünmediğim için
haklıyla haksızı ayırt edemediğim için
bir yetimin başını okşamadığım için
terazide doğru olmadığım için
merhameti,şefkati,insanlığı unuttum için

yaz melek;
annemle babamı üzdüğüm için

ne senin kadar Züleyha olabildim anne
ne sultanım senin kadar Yusuf olabildi baba
kendi nefs kuyumuzda boğulduk hepimiz
çöktü otağımızda
sevap ve günah terazimiz
ne Allah'ın huzuruna çıkacak gücümüz
ne Kevser havuzunda yıkanacak yüzümüz kaldı
hurma bahçeleri sizin olsun yarenler
bizler af çukurunda öldükçe çürürüz

''ömür sadace kabre girene kadar
ölüm ahirette dirilene kadar''

gün batıyor yine batıdan aynı çadırda
ve senin aşkına düşmüş
bir çiğ tanesi kadar hafif ve naif bir kul olayım
uçuştukça başımda ölüme aralık bu ebabil kuşları
senin adını zikredeyim ve hep seni anayım
her nefesimde
nefsim bir imtihandır
terbiye etme daha fazla acılarla beni Yarab!
zaten her günüm ayrı bir intihardır....