Nereden Bilebilirdik Ki

nereden bilebilirdik ki
gözümüzün bir kıyısında, kuraklığın tutsak kaldığını
bu yüzden miydi en içli şarkılara ağlayamayışımız

alışkanlığımızdı belki
ölülerle vedalaşırken, merhametin saç telleri kadar azalışı
ve yükümüzü serinleştiren, güneşin saklanışı kahpe bir buluta

gök sevişmelerinde
dölleşirken o yağmur ve yağarken kirpiklerimize ağlar bilirdik hayali poyraz yemiş zamanı

oysa
acılara alışmışız

içimizi burkan tüm türkülere gülüyoruz şimdi
hep kadehi kırardık oysa
ateşi yalatan alkol gecelerinde
kaçak kaçak ağlarken, o meyhanenin tam göbeğinde
erkekliğimizin sınırlarını koparırken aşkımızın içini kavuran sırrı, utanmazdık da

herkes ağlardı zira karanlık yelkovana on birde vurunca
tanrıyı unutturan ışıklar kapanırken
ve düşerken gecenin maskesi o bardağa
ağlardık

gidenlere bu kadar alışmamışken gözlerimiz
ve secdeden vazgeçerken yüreğimiz ...