Neredesin?

Çorak arazilerim yağmurlarla ıslanmadan göçeceğim bu diyardan.
Elim iş tutmaz kalbim nafile, çırpınır ah bu yürek durmadan.
Karalanır bembeyaz düşler, içine hapsolmuş gölgeler,
Kapkara gönüller içinde yapayalnız, solmuş sözler.

Kimler büyüttü seni can dostum?
Sabahlarken her gün yalnızlığınla baş başa
Yalanlarla büyütülmüşsün işte sen bu,
Kader dediğin dünyada...
Ne inletesi çığlıkların, nede söylediğin şarkılar,
Hiçbiri duyulmamış bak gördün mü?
Ne ana, ne baba, nede kardeş!
İllede bir sen, hep tek başına!

İçim acıyor her akşam düzensiz uykularımdan uyanınca...
Ne karanlığın korkutası kalmış,
Nede sabahleyin güneşin yüzüme vuran sıcaklığı.
Acılarımı yoketmek için kendimi feda mı etsem?
O kadar ağlıyorum ki...
O kadar ağlıyorum ki,
Ben sana desem ki gözyaşlarım yanaklarımda bir dere yaptı akıyor
Ben sana desem ki akıp giden gözyaşlarımı bilseler,
Ege'nin tapusunu bana verirler.

Dostum kanın üşümüş, sıcak bir tenha bulmak için koşuyor.
Ah ne yardan görmüşsün ne Hak'tan bir nebze,
Parayla pulla olacak işler değil bunlar.
Sigaranı kendi dumanında boğdun da,
Bir sen ölmüyorsun bir türlü değil mi?
Bu acı feryadın bir bedeli olmalı, bir kazancın olmalı ki çekesin,
Belki de sana kıyamet günü, hesap sormak düşer.

Sevdim...
Durmadan, umutla, umarsızca ben hep sevdim.
Eller anlamadı sevgimi ama ben onları elden saymadım.
Şanssızım hayattan, sevgiden, işte tek zenginliğim olan hayallerimden,
Ama ben hiç bıkmadım, ben hep inandım doğrularıma usanmadan.
Eller anlamaz,
Güller solar.
Barınamıyorum artık bu fani dünyada,
Allah'ım affet.
Mikail'in dört mevsim evinde bir göçmenim
Çocukluğumdan beridir iki mevsim yalnızlığımı hazmettim,
Baba... Neredesin?

Ellerin çatlamış, soğuktan nefret dolu yaralar görüyorum.
Sağ kolunda iki bıçak izi senin marifetin.
Aşkını bu denli vazgeçilmez kılan yine sensin.
Gözyaşların dinmez, dinmeyecek, direnme!
Belki de gözlerin açık gideceksin.
Hep sen gördün acıları,
Hep sen çektin, neden?
Allah'ım neredesin?