Nergis Rayihalı

sabah kuşları dindiremedi ağrılarımı
nergis kollarının gülüşünü istemiştim
dışarıda nazlı mı nazlı bir yağmur
içeride ellerinin şefkatli buğusu
acıda yok olmak değil boğulmak istiyorum
gülüşünün bana uzanan tüm gerekçelerinde...

pencereden dışarıya bakacak takatim yoktu
içimdeki bağnaz karanlık bana ağlıyordu
ben bağnaz karanlığıma
ağlamaya utanıyordum
çat kapı gelişini düşünüyordum
umulmadık anların tutkulu muştusu gibi
nergis rayihalı edebiyat aşkım benim
gene gel
kolların sürsün yüzyılın hükmünü
öksüz yalnızlığımda...