Nettin Sen Beni
Yalan dünya tadın tuzun kalmadı
Şu hayata mahpus ettin sen beni
Bir gün olsun kader kapı çalmadı
Kaybolmuşum söyle nettin sen beni
Bozlak oldum sırma telim inliyor
Birtek kırık sazım beni dinliyor
Mızrabım şaşırdı teli bilmiyor
Ökse ile bağlı tuttun sen beni
Ah ederim ciğerlerim sökülür
Damla damla şebnem oldum dökülür
Bilmiyorum nasıl kahrın çekilir
Lokma lokma edip yuttun sen beni
Yüreğimde kara kazan kaynıyor
İblis tuzak kurmuş zeybek oynuyor
Toprak desem zaten gözü doymuyor
Terkedip toprağa kattın sen beni
Kul Garib'im ayrı düştü ruh beden
Gülmedin yüzüme neyidi neden
Hatamı eyledim söyle bilmeden
Ecelin önüne attın sen beni
Elem şiirleri insanları daime hüzne sürükler ve üreticiliği yok eder.Halbu- ki şairler bu konuya fazla da yer vermezlerse de yaşantısı dolaysıyla değerli Emine hanım bu konu üzerinde ısrarla duruyor.Elimden gelse yazım yönünü değiştirmek isterim.Lâkin aramız çok uzak.Yazışmayla da olmaz.Sevgim ve başarı dileğim daima kendisiyledir.Bunu da böyle bile...Çiçek...İzmir...
İçli bir türkü gibiydi şiir, hüzün doluydu. Şiir tadı alarak okuduğum nadide bir eserdi. Tebrikler ve selamlar.