Neyine Yandım Aşkın...

alacakaranlıklar üzerime çöküyor

titrek yalnızlığımda kayboluyor tüm benliğim

köhne sokaklarda yitip gidiyorum

yenik düştüğüm acılarıma kadeh kaldırıyor sanki tüm şehir

ben düştükçe tüm acımasızlığıyla vuruyor

hırpalıyor kalan son umutlarımı

sensizliğine yandığım bu aşkın

son darbeleri vuruyor tokat gibi yüzüme

yüreğim haykırıyor sen diye

elim yüzüm aşkın karalarına boyanmış

sigaramın dumanında bile sen tütüyorsun

üstüm başım paramparça

yüreğim gibi bedenimde sefil bir halde

kim görse acıyor halime

sensizlik sessizlik senden geriye kalan herşey

acısıyla gölgem gibi peşimde geziyor

bazen durduk yere gülüyorum

ve aniden gözlerimin yaşı dudaklarıma iniyor

konuştuğum her kelimede

dudaklarımdan gözyaşlarım fışkırıyor

artık umutlarımı toprağa gömdüm

sonsuza kadar gitti benden

aşkımı söküp denize attım

kıyıya vuran her dalgada

aşkın sesini dinliyorum

yalnızlığımsa hep benimle

atsam atılmıyor söksem sökülmüyor

kaybolan hayatımı arıyorum bi çare

bir izi bile kalmamış bu şehirde

neyine yandım ben aşkın böyle neyine

ben bile ağlıyorum halime

mum gibi eriyen bu bedenime

yok bir derman yok bir çare