Neymiş

neymiş
...

kızıl süslü bahar düşlersin bazen yetmez
kafi gelmez kararan gözleri Yeşil'e sürmelemek
garip bir sızı sarar benliğini
aslı astarı yaşam dersin bacağı kırılır inadının
kimse hal bilmez
bir çırpıda atarsın aklı aksar güzide yalnızlığın
inceldiği yerden kopar zaman
zaman kopar hınca hınç
buruk
acımtırak
bir bir ümitlerini vurur çalar saatin
yetmez delirip te etrafında dönmelerin
ne ulvi yarın kalır
ne şahlandığın beyaz atın yelesi
bazen her hatıra bir travmadır aslında
dirilirsin!

sadece günahın vebalin koynunda
hecelersin ölümü
gam yüreğine el sürdükçe
yetmez


nice dağların kokusunu getirmişim hayal yükü
yakmışım ellerimi Sarı Güneş'te
nice elemi taktım gökyüzüne nice
çakmak çakmak yıldızda oldum ben
zıvanadan çıkmış halimdi
rabbin ellerine sarılmam
melekler taht kursun rüyalarıma diye
çocuklardan önce bile uyudum aval aval
akmazdı pınarlar
kuytulara sakladım karamsarlığı için için
alıp götürdü zaman hıçkırığımda yoktu annem

neymiş
saf
masum
mahcup
aptal kisveli zaman

büyümekten hep korkardım zaten
düşlediğim kadar yokmuş mutluluk
hiç olmazsa hayalden öte birazcık
kılıçtan kalem biledim bir hamle
belki
belki
hecelere böldüm yetmedi
allı morlu tablolar çizemez oldu ellerim
şimdi
gerçeğe koşamayacak kadar yılgın cesaretim
dilim sürçer intiharda
iki dağ arasında kalmak gibi yaşam

bu sefer çok keder
neymiş
neymiş zaman
gayret
çaba
yok ki ufuk
niye
niye
küstüm yetmedi