Niçin Uyandırdınız

bazen içim rengarenk
ay karanlık
bazen güneşim yorgun
ruhum panayır

bir kaç asır sonra yaradana karışma
veya bir kaç saniye
ne zaman gülümserim toğrağa
hesaplayamam

kader şarkım her günün sonunda bitmeye yakın


kentlere küstüm dağları özledim
yılkı atları gibi koşmak isterken
yıkıla yıkıla taşıdım soluk nefesi

yarım kalan bir zılgıttan düştüm
gözümün rengi ilk ağlama sonrası belirdi
gönlümün rengi ilk aşktan sonra
boşluğumun başladığı yerde anladım
suzan ağzın bezginliğini

ıssızlaşırken damarımda kan
var ol(a)ma(ma)yı taşımaktan sallanırken yatağım
birleşeceği kimsesi olmadan kapanırken gözlerim
henüz sen ateşböceği taşıyıcım değilken düşlerimde
anımsamıyorken aynanın karşısında nasıl soyunulur
henüz kösnül bir okşayış bile değilken nefesin

zaman yıldız tarlalarının hasadını almış
denize sallayıp ayaklarını dinlenirken
ben yitik bir ülkeye
pespembe gökyüzü sermeye giderdim
sürrealist renklere boyadığım yansımalar
kırmızı çimenler, sarı akan nehirler
mor uçan zamansızlık kuşları
ve varlığımın hayalet beyazı
sırları kırılan aynaları yağmur sesinde dinlerken
ölümsüz olmanın kozadan çıkma sevinciydim

düşsselliğin çılgın akıntısına kapılırdı kalbim
senin kokunu ve selvilerin türküsünü taşırdı rüzgar
gökyüzü bir sevdayı doğurmak için sabırsızlanırken
zavallı bir yaşama açılırken gözlerim
tenim sarılınca bırakılmayacak işgalini beklerdi...