Nihavent

Dağıtmış saçlarını deli rüzgara karşı
Seyrediyor mehtabı yıldız alacasında

Gizli bir derdi varmış gibi yüzünde keder
Sanki ırak bir kentte yitirmiş sevdasını

Onu öyle görünce bir tuhaf oldu içim
Kahırlandım kendimce bilemedim ne için

Başladı yüreğimde arsız acı sancılar
Kimin derdini anlar dertlere yabancılar

Ay ışığına batmış dona kalmış gözleri
Gecenin ırmağında söndürüyor közleri

Tedirgin gülüşünde çalıyor bağlamalar
Mehtap bile habersiz derinden ağlamalar

Ayrılık ne sevda ne çayda bir çakıl taşı
Her sevdanın içinde yanar kendi ateşi

Ne yana dönersen dön alır götürür seni
Hiç böyle görmemiştim gözü yaşlı gül/teni


Ozanca İzmir