Nihayetinde Aşk

Aşkın haddi hududu
mutluluktu
başlangıcı sonu yoktu
ellerim değerken
gecesini giymeye hazırlanan şehrin kafesinde
ellerine
ve aşk ellerinde büyürken
sözcüksüz bir sohbet araladı kapımızı
sonra
koyu bir karanlık sardı etrafımızı
senin ellerin boştu
sol elin cebinde
sağ elin bir sigara dumanı isinde.

Tükenen sözcükler yüzünden
söyleyemedim
nasıl güzel durmuştu siyah ceketin üzerinde
lacivert kazağının beyaz yakası
başınla gölgelenirken
yüzünün şavkı işledi yüreğime
benim içimde bir çocuk ağlıyordu
yaşımın büyüklüğü yüzünü gizlerken.

Gözler kalbin aynası olalı beri
sözcükleri unutmuştum
ibresini şaşırmış bakışları o gün tanıdım
ve ruhumu kaybetme hevesiyle
kalabalık sokaklara bıraktım.

Nihayetinde aşk haddini bilmedi
mutluluk dedi
ruhumu binbir kederle gasp edip gitti.

(hadi kalk efkarım / beni kaybettiğimiz zamana / bir ünlem daha bırakalım!)