Nimbus

Belli belirsiz bir güneş açardı gözlerinde
Uykusu kaçardı gecenin
Şimdi affıma sığınma çabalarında gidişlerin
Ben bir kere bile resmedemeden gülüşünü
Unut diyorsun
Kısa çöpü çekmelerle ödüllendirip kendini
Boşa kürek çekme haklarını bana bağışlıyorsun
Yelkenlerimden nefesin kesilince
Yol yordam bilmeze çıkıyor adım
kesiliyor dizlerimden dermanım
El pençe divan duruyor
Kapımda köle oluyor yalnızlık
Sus payını vermişsin bana
Bu yüzden hiç bir kelimeyi kandırıpta
Senin aleyhine cümleler öremiyorum
Türetemiyorum seni
Aksine her kopardığım takvim yaprağıyla
Sen de eksiliyorsun yaşayacağım günler gibi
Çıkmaz bir sokağa dönüşüyorsun
Hiçbir yol senden öteye taşımıyor beni
Bulutlara bakıyorum
Medetim olsunlar diye
Sonra gözyaşı olup düşüyorum saçlarına
Sesinde uçurumları ayıklıyorum
En müsaidinde kendimi boşluğa teslim etmeler için
Hiç susulmayacak yerlere gidiyor elim
Hayatımı derli toplu kelimesinin yanına koyupta
Anlamlı bir cümlenin kıyılarına ulaştıramıyorum
Susturuyorum bütün renkleri
Hiçbir işe yaramıyorlar ne de olsa
Bak gözlerini bile gözlerime değdiremediler tuvallerde
Gazan mübarek olsun diyorum dünyaya
Çünkü sana benziyor o da
Bu iyi oldu bu sefer ıskalamadım
Bir taşla iki kuş vurmaların huzurundayım işte..
Yani alıyorum seni, vuruyorum eksilen yanlarıma
Uyduramıyorum hesapları yalnızlığıma
İşte çıkmazlar böyle tünüyor sokaklarıma
Değişmelerin peşinden koşsam yani
Sensiz bir hayata tutunmaları göllerime çalsam
Tutar mı ki , dön diye arkandan çizdiğim duaların tuttuğu gibi...