Nisan Yaşları / İstanbul

benim mutluluğum,senin ıssızlığından geçer
ne olur,yüreğinle çoğalayım
yoksa aklım zincirleme kazalarda


yeryüzünden gökyüzüne kadar
boyasam tüm evreni matemimle
taş dolardı,lahitli sokakları şehrimin
ve küserdi renkler kepazeliğime
lakin kendimi alıp nereye koysam
taşıyorum kimliksizliğimin çemberinde

kıp kızıl fırınlaşan yüreğimde
hala pişmemiş mutluluklar
aşk koşan dizlerim,mezara girer gibi
ve güneş çarpması sanki
sana bakan gözlerim

nisanın fecrinde damlalar serpiştiriyorum
ıhlamurun gölgesine
gönlümün ovasından seke seke geçiyor bir güvercin
bozuk bağlarıma,zeytin dalı uzatıyor
cemre düşüyor sanki toprağa
ve paralanan kalbimi aklıyor

bahçede yeni açan beyaz çiçektir erikler
ve naif naif süzülür erguvanlar laleler
akşam esintisiyle dağılır kokuları saçlarımda
deniz gök kuşağıyla sallanır dalga dalga
ve ıslatır dudaklarımdaki kuruluğu

sırtında ne çok kadın taşımakla yorulmuştur İstanbul
bir ud'un tınısındadır kadının yüreği
ve her kadın çok sever
boğaza karşı aşk seyrederken
gözlerinden damlalar indirmeyi

hercai menekşeleri sıralanırken penceremde
nefesim yazmıştır sözleri buğusuna
esrik umutlara uğramayan bir gemidir zaman
s/övdüğü adama bırakmıştır sessizliğini
ve yalnızlığını okumuştur
her defasında İstanbul'da