Nostalji

kimsesiz zamanlarda avunarak
geçmişi arar gözlerim
kırık bir pencereden bakarım hayata

maziyi kucaklar ellerim
albümlerde kalan donuk yüzleri
başımı okşayan ninemin
sıcacık elleri gelir aklıma
bir de sevgi dolu yüreğiyle
gözlerindeki bahar tomurcukları

dokuz çocuk doğurmuş da
kimini toprağa yar etmiş
ağıtlar yakarak
matemini tutmuş bir de dedemin

çileli geçmiş ömründe
hep yükünü taşımış kadınlığının
hüzün yağmurları saklardı
yüzündeki gülücüklerde

bir an geriye işleşe zaman
gel desem ona bir günlüğüne gel
gel ki anlat bana ne alemdesin