Nükleer Şiir

Demetevler yokuşunda tükettim,
Nefesimi, sevincimi, hasretimi.
Ve bir metro istasyonu,
Bir otobüs garı...
Bilmezdim gelmelerin bu denli korkunç olacağını.
Hissetmemiştim ahmak ıslatan damlalarının batmasını.
Ya da beklememiştim öylesine telaşla hiçbir insanı.

Su, biraz su, sadece su...
Anne;
Biz ancak suda buluruz huzuru.
Kurtulup yorgunluğumuzdan, hırpalanmış ve yağmalanmışlığımızdan;
Endişelerimizden,
Ve belki de birbirimizden...
O zaman ;
Küçük ayaklarının sert izleri kalır vatanımda.
Ankara kalır aklımda.
İzmir - Ankara yolu, İstanbul - Ankara...
Allah'ım neden her yol çıkar Ankara'ya ?
Ya bir onkoloji hastanesi koridorunda,
Ya da bir mülakatta,
Bürokratların huzurunda...
Zihnim de ;
Sıfır altı inönü dolmuşları gibi...
Senin gibi bahar gözlü güzel kız.
Sen aynaya karşı tararken saçlarını,
Ve tüm riyakarlığını,
Sinsi ve samimiyetsiz bakışlarını,
Gizlerken derin bir sürme çekerek...

Efendinin kızı,
Hanımefendi...
Aristokrat, burjuva soyun ;
Ve oligarşist fikirlerinle,
Nihayetinde insansın sende.
Tıpkı benim gibi...

Bil ki ;
Şekilsiz parmaklarım,
Ve çatlak ellerim,
Bırakacak bu kalemi.
Tükettim nefesimi, sevincimi, hasretimi
Tükettim kendimi,
Ankara tükettin beni.

25.10.2014 KADIKÖY