Nurcan

kaynar dünyam zindanların eşiğinde
sancılar alır başımı gökten
bir deli rüzgar sürüklemiştir
dalgalara sürgün gözlerini kumsalımda
ben yaşadım diyemem sensiz inan
hayat senmişsin oysa
sağlık sen
ölümsüzlük senmişsin Nurcan...

kuşları uçuruyorum bazen
bazen koşuyor taylarım
yüzüyor gecelere eğilen yıldızlar
ısıtmıyor içimi belki gökkuşağının renkleri
ve ıslatmıyor yağmurlar
gözlerim kadar
ışıl ışıl bakıyor
olgunlaşmış yasaklı meyve ağaçtan
cesaret senmişsin oysa
cesurluk sen
cüretkârlık senmişsin Nurcan...

çocuklar görüyorum bazen
feleğin çemberini çeviren
öyle fedakar ki dünya
ve bir o kadar gaddar
sıvanıyor ellerim duaya
tuttuğumda bir dilek aydan
mutluluk senmişsin oysa
umut sen
huzur senmişsin Nurcan...