Nurnigâr

Hüzzam makamında bir hasret idi damarlarımda gezen

Çaresizlik içerisinde kapına dayanmış bir geda gibi
Şifahane-i yüreğinden
Aşk dileniyor
Aşk ağlıyor
Can hıraş bir yorgunluk içerisinde bu ahvale katlanıyordum Nurnigâr

Seni sensizliğe şekva ediyor
Vâv misali içime kapanıyor
Külli sevdalıları sinemde hissederek
Katre katre yaşlar döküyordum Nurnigâr

Ahh ki
Y’anı-yordum Nurnigâr
Ben yanıyordum

Oysa yüreğim
İbrahim vari
"Lâ Ühbbul Afiliyn"diyordu

Lâkin
Ne dilim ne dimağım beni dinlemiyordu

İlelebed yanımda kal
Benden içeru ben ol istiyordum Nurnigâr

Kipriğin kaşına değse kıskanıyor
Sesin
Sözün
Ellerin
Kimselere değmesin diye dualar ediyordum

Kimselere diyemediğim bir aşk ile
Bedenen tükeniyor
Ruhen binbir azab içinde Bahr-ı Aşk içerisinde boğuluyordum Nurnigâr

Eyy beni benden alan
Beni benden alıp
Hifa turabına gömen Nurnigâr

Diyorum ki
Varsın recmlere bırakılsın yüreğim
Gülmesin makus kaderim
Ve dahi
Tüketsin eritsin devâsa hasretin

Ben bende öldüm
Bırak sende dirileyim Nurnigâr

Bırak sende dirileyim Nurnigâr

Tüm zerrelerimi işgal eden
Aşk’ınla

Beni bana bırakma

Bırak ben sende dirileyim Nurnigâr


Liyakat -