Nüve

Hatırlıyorum ne yazık ki, 

bitmek tükenmek bilmeyen, 

o bayağı ihtiraslarını. 

Kendi isteklerini, 

mutluluğun üstünde tuttuğun, 

o viktoryen karakterinin, 

tezahürüdür bataklık. 

Gönül ağacında, 

daldan dala atlayan insanların,

modern ismidir avantgart.

Şeyleşen insanların, 

birbirlerini es geçip, 

anlatmaya üşendiği kanon. 

Her biri yardım çağrısında bulunan, 

dert tonozları gibi. 

Kendi seslerine odaklanan insanların, 

diğer kelimeleri belleklerinden, 

tarh etmesi bencilliği. 

Kimsenin nasıl hissettiğinle, 

alıp veremediği yok. 

Kendini ölürken herkesin iyi davrandığı, 

o talihsiz adama benzetiyorsun git gide. 

İnci bir bele sarıldığın da, 

o kırılganlığı hissederken, 

tebessüm çizgilerinde

geçmişten bir imza görmek. 

İnsan bu anı, 

daha güzel bir hayat, 

yaşamak için arzular.

Ne yazık ki, 

ölürken bu hazzı yaşatır sana, 

bivefa insanlar...