O Artık Yok...!

"Yok et" dedin.
Yaktım...
Haberin olsun.
Şimdi sanıyorsun ki sadece "yapma" dediklerini yok ettim.
"sen"i yaktım aslında.
Yanan o (kahverengi) "sen" i.
Bilerek ve isteyerek.

Gelmeyişlerin gidişleri mi olur dedin.
Dondum.
Bir anda buz oldum.
Tükendim.
Ben gelmiştim geldiğine inanarak.
Koşulsuz koşmuştum.
Karşılaş(a)madığımız o yoldan bu kez -yine- yalnız dönüyorum.
Ve o yollarda üşüyorum.

Anladım.
İnan anladım.
Zorlama kendimi.
Anlatmak istediklerinden fazlasını bile anladım.
Sen de anla.
Kaçacak yol aramadım ben.
Ya da tutunacak dal.
Kimse tutmasa da olurdu ellerimi.
Nasılsa iki taneler.
Birine diğerini tutmayı çok oldum öğreteli.

Yeterim kendime.
Sana inat değil.
Yaşama inat bu kez.
Gülümsüyorum...
Görüyorsun.
Ya da sadece bakıyorsun.
Ama anlayamazsın artık.
Sakladım yüzümü.
Kaldırdım izinlerini.
Göremezsin gözlerimi.
Geçemezsin zırhlarımdan.
Ulaşamazsın benliğime...

Adını koyamadım ben senin.
"ey sevgili" diyemem.
Bilirim değilsin.
Adın bu değil.
Ama bil ki eski yerin de yok artık.
Makamını boşalttım.
Kapattım perdelerini.
Kilitledim kapısını.
Tozlu raflarıyla, artık boş...

Her başlangıcın varmış bir sonu.
Gelmediğin yolun sonuna geldim ben.
Dönüş için hazırım.
Topladım yarımlarımı.
Bıraktım küllerini.
Yanındayken, hissettirmeden, sessizce gidiyorum senden...
Hoşça kal...