O Çöl Öyküsüdür Ondurmaz Kalbimizi

"Güneş kristal aksiyle vurduğunda denize, bir martı kapayıp kanatlarını boşluğa nasıl bırakırsa kendini, bir anlık pırıltının peşinden; bir anlık aşkla dalar ateşe pervane ve cennetin kapıları, var ile yok arasında gerçekleşmiş o cezbe halinde, bir anda açılır dîlbaz dervişe..."

Beni sana götürene şükür;
yolları ayrı düşürüp özlemin olgunlaştıran iksirini tattırana hamd!

Rahmeti göğe koyan da O,
toprağa katan da O...
O ister acıyla güldürür,
ister gözyaşıyla ondurur...
İstiyorsan aşk iste;
aşksıza gelen ecel insanı öldürür!

Ah, şu kayıp mısraların esrik dervişi olmayaydım;
kaybolmayaydım mananın tek çıkışlı labirentinde;
o yasak meyvelerden tadıp da
pişmanlığın iç cehenneminde arınmayaydım;
bulur muydun, beni bulduğunda Adem'in öyküsünü ben de?

Aşkı bulduran seni bulmak mı?
Öyleyse neden büyüyor aşk içimde, seni kaybettikçe...
Aşkı büyüten yokluğunsa eğer;
ne arıyor fikrim kavuşmanın yüreğimdeki yerleşkesinde?

Seni bana getirene şükür,
aşkı aşkla buldurana hamd,
aşk ile maşuku unutturana secde...
O nehirler ki bulmuştur artık denizini;
ne çıkar, sen aktığın yatakları artık hiç bilme!