O Kadar Yoksun

Girme artık rüyalarıma.. Yeter!

Benim rüzgarım sen olsan da, olmasan da eser.

Yüreğim sessiz, soğuk.

Yalnızlıktan kaburgalarım buz keser,

Ama dinmez fırtınam.

Bitmez korkular,

Sırtımda bir bıçak,

Kabzasında gururumdan paçavra.

İnsan aslında kendinden kaçar ya,

Ölünce her şey geçecek sanar ya,

Kendi elleriyle mezarını kazar ya,

Dalgalara bakıp uzun uzun susar ya, susar..

Susarım ben de,

Amansız hayallere dalar,

Derin keşkelerde boğulurum.

Bazen sen sanıp duvarlarla konuşurum.

Ben senin aşka karşı duygusuz duruşunum,

Ve adres soramayacak kadar kör bir kurşunum.

Ey gözleriyle düşlerimi kasıp kavuran!

Yine sen miydin yokluğunla varlığımı savuran ?

Gözlerim her zamankinden daha buğulu görüyor sanki,

Sanki, ciğerimde ateşten bir zincir dövülüyor.

Yüreğimin baş köşesinde resmin görünüyor.

İsmin, duygularımın her bir yanına kazınmış gibi.

Göz yaşın her düştüğünde yanar canım,

Sanki, akan benim kanımmış gibi.

Uyku son zamanlarda dostum değil,

Uyuyunca geçmiyor bazı şeyler.

Unutmak aslında çare değil,

Kulağımdan gitmiyor bazı sesler.

Üstelik çığlıklarım da bastıramıyor bu kez,

Lütfen de artık "Geri döndüm bu kez."

Bu kez sahiden inanayım sana,

Sahiden döküleyim yollarına.

Yoksa sahilden kopacak fırtınam,

Yoksa kırılacak sol tarafımdan bir kaburgam.

Ufacık bir ışığın, şaşırtacak yolumdan..

Bak, bu kez benim de elimde çiçekler var,

Ama biraz solgun, ama biraz yorgun.

Ama biraz âmâ onların düşleri.

Renklerden yoksun, kendilerinden bile.

Varlığını bu kadar belli ederken,

Nasıl olur da yoksun ?

Bir elim candan, diğer elim senden yoksun.

Ne kadar rüyalarımdaysan,

O kadar yoksun, o kadar yoksun...