O Zaman Çocuktum Ben

" Çocuktum henüz o zamanlar. O kadar çok yaması vardı ki yüreğimin, elimi cebimden çıkarmaya korkar oldum.
Bir yankesiciye çarpar diyerek, umutlarım ... "

Yoruldum artık, öylesine
halsiz, bitkin
Arık kenarına süzülüp
susuz kalmış serçe kadar bedevi...

Aklı firar büyüdüm
hırpalanmış ve asi
yalnızlığın yoldaşlığını
bilir misin küçüğüm ?

İlk dersidir, kuşku
öylesine kahpe yara...
kan pıhtılaşır,güle düşer
damla damla
çatı katında unutulan yamalara,
yolu düşen
davetsiz suya benzer...
lakin acıdır, boynundaki fular gibi
kırmızı, kırmızı, kırmızı !

Hak bildiğin yollar çıkmaz
sevsen, aldanan yalnızlık
özleyen gece
ışık tutan ay ve
yoluna basamak olurken yıldızlar
çizgileri kara kalem,
hecelesen de son harfine kadar yalnızlık
üzülme !
seksek oynasan da geçersin...

Hikayemizde heyben dünden hazır,
haydi gidelim küçüğüm
camların buğusunda anarşi ilan edildi, demincek...
Tanrıya küfür etmeden,
fakir edebiyatı yapmadan
ve
birazda gülümseyerek...

Hikayemize yolculuk
tam orta yerine, meydanlara
son kez doldur rakımızı,
ölümsüzlüğe içelim küçüğüm
soframızın mezesi

sağır,
dipsiz,
bin bir düğüm sır ...

Anla beni, küçüğüm
ölüm böyle çaldı kapıyı
tam on bir artı bir
şakak bölgesi ...

" ve o gün
son kez sorguladı hayatı, dem tutan bir ihtiyarın gözlerinde...
Ölmek gerekiyormuş dedi bazen, ölmek !

Yaşamak için ... "