Oda

Bir oda yaşar mı?
Soruyorum buradayken kendime.


Camdan süzülürken eylül damlalarının geometrisi,
Sanki isminin ilk hecesi.
Çerçevedeki kovuktan firari rüzgârla perdenin dansı,
Sanki kıskanç gözlerimde, inadıma inadıma eteklerinin havalanması.

Sabah uyandığım gibi bıraktığım çarşafın haritasında,
Tüm yollar tükeniyor senin yastığında.
Hele o çukur yok mu, o çukur!
Yalnızlığımın ağırlığından mıdır?
Yoksa yan tarafın hafifliğinden midir?
Günden güne oluyor derininden bir kabir...
Uykumun en sadık yoldaşı,
Babaannemden kalan saatin tıkırtısı,
Hatta Zeki Müren'in en güzel şarkısı,
Çıkartamıyor beni kahrolası...

Kalkıp kaçsam da masama,
Küçük ellerinde, oflayan kaleminle karaladığın kâğıtlarında,
Bir romanın en karanlık sayfaları tadında
Kendime bir rol dikiyorum, çıkarmamak üzere...
Ama olur da dönersin diye,
İlmekliyorum üstüne üç adet düğme...

Bir oda yaşar mı?
Soruyorum hala kendime.


Anlardan ve anılardan masal anlatan bir anne,
Kızgınlıkla kulağını çeken bir baba bazen de,
Ama en çok da bir çocuk diyen bana ne...
Gibi
Yaşıyor, dört duvar ve yalnız bir kalp içinde...