Ödünç Güfte

Kimse bilmez ömrümüzün her anı,
Belki bize gelecekten ödünçtür...
Anaların, ataların mirâsı,
En son demde ölecekten ödünçtür...



Gözden imâ, telden nağme, kalpten ün,
Ezber, yazı, tohumlardan ilk sürgün,
Bunca gayret, arayışa ters dürbün,
Bildiğimiz, bilecekten ödünçtür...



Dertli dolap bulağında sorgular,
Bilinçaltımızı deşen burgular,
Alnımızda kan terleyen kurgular,
Hâlimize gülecekten ödünçtür...



Muhabbetin olsaydı bir durağı,
İstemezdik ne yol, ne de ayağı,
Düğün, dernek, görgümüzün duvağı,
Sevgimizi bölecekten ödünçtür...



Ünvan, isim, mevki, makam kaygısı,
Soy-kütüğü, sonu toprak yaygısı,
Ecel korkusuyla mezar saygısı,
Adımızı silecekten ödünçtür...



Yarınlarda gizli dünün vurgunu,
Ezel dediğimiz ebed yorgunu,
Saatin yel kovan akrep oyunu,
Zamanı da delecekten ödünçtür...



Torunlardan emânetse bu güfte,
Ozan dilek ezgilenir sır beste;
Bilge canın tapşırdığı gül-deste,
Mahşerdeki kor çiçekten ödünçtür...