Öğretmenim

Masumdu yüreğim, çocuktu ellerim,
Bize gideceğini söylüyordun, gidişini gördüm
Dönüşünü çok bekledim,
Gecelerde çok ağladım. çok yalvardım,
İnsanlar neden ağlar?
Sen bana bunu öğretmedin,
Öğretmenim!...

Daha dün gibiydi gidişin,
Senden bir resim, bir de şiir kaldı.
''Ağlama güzel çocuk''derdin ya!..
Yaşlı gözlerimle utanarak sana bakardım,
İnsanlar neden ağlar?
Sen bana ağlamamayı, susmasını öğretmedin,
Öğretmenim!...

Aradan yıllar geçti,
Karlar yağdı yüreğime,
Hangi baharlarda, hangi yazlarda geleceksin,
Hatıra resmin duvarda asılı,şiirin defter arasında,
Resmin gülümsüyor,benimle konuşmuyor,
Özlemle nasıl yaşanır,bunu bana hiç öğretmedin,
Öğretmenim!..

Sen giderken dimdik durmuştum karşında,
'' Gideceğime üzülmedin mi'' diye sorduğunda?
Başımı yere eğmiş, gözlerimi gözlerinden kaçımıştım.
Kırmızı ojeli tırnaklarını sol elime batırmıştın.
Bu acı hiç dinmedi,halen ağrıyor,
Bu acının bir merhemi yok mu?
Öğretmenim!....

Sol yanımda bir sızı var,
Aşığım onu çok seviyor,
Ona tüm varlığımla bağlıyım,
Gurbet yollarının âşk gönüllerinin
Gariban bir yolcusuyum.
Bana âşkı, hancıyı anlatsana,
Öğretmenim!...

Aradan yıllar geçti. halen bekler dururum.İçimde büyük özlemin yaşar.