Öl( Eme )mek

Ölümler biriktirdim kucağımda
Yağlı ilmekler geçirdim boynuma
O kadar çok asıldım ki
Yaralar kanamaz oldu boynumda
Ama hiç kurtulamadım
Ayaklarımdaki sehbadan
Boynumdaki ilmekten
Hayatı anlamsızlaştıran boşluktan

Üzülemiyorum
Gülemiyorum
Bilemiyorum

Memnuniyetle kabul ediyorum ölümü
Sevgilim ilk ve son kez çeviriyorum senden yüzümü

Seni katmak istemiyorum bu gün yazıma
Kalemi tutmak zor geliyor koluma

Anlatacak bir durum yok aslında
Sorularıma cevap istemeyeceğim

Anlamanıda hiç beklemeyeceğim
Birazdan kapıyı çekip gideceğim...

Biraz gelip biraz gideceğim
Kimseler duymadan ansızın öleceğim

Kelimeler yoruldu virgül bir nefes istedi
Kabullenmek gerek herşey bir noktayla bitti

Gözlerimde esir kaldı çoğu zaman kelimelerim
Yorumsuz kaldı bazen haykırmışlarda sözlerim

Beyaz sayfalarım kanımla kirlendi
Ölümler yine başımda dillendi

Artık kurtulmalıyım derken kendimden
Sehba önce davranmışta kurutulmuş benden

Yavaş yavaş gözlerim buğulanmaya başlıyor
Yürek bir kuş edasıyla durmadan çırpınıyor

Derken şaha kalkıp boynumdan kopuyor ilmek
O anda tutuyor beni bir anlamsız gülmek


Tanrım bana layık değilmi yoksa ecel ile ölmek
Yordu beni her akşam ecelsiz ölüp sabah dirilmek

Bir derdim var ama kimseye diyemiyorum
Neden ben bir kerecik ecelimle ölemiyorum

Yıllarca korkuları boşuna taşımışım sırtımda
Boşuna anlam aramışım hayat denen boşlukta

Sehpadan ilmekten Kurtuldum ama
Anlamsızlaştı bunu bilmek
Onun yerine anlam kazandı
Gülmek daha çok gülmek
Ne kadar istesekde bizler ölmek
Sevene yakışmaz çekipte gitmek

Yeter artık beynimdeki şiir sulandı
Daha da saçmalamadan son bulmalı