Olabildim mi

Çocuktum,

En büyük mutluluğumdu pamuk helvam ve elma şekerim

En tatlı özgürlüğümdü pembe bisikletim

Ve her düştüğümde kanayan dizlerime inat

Yeniden ayağa kalkabilmeyi öğrendiğim

Hep çocuk kalabilmeyi isterdim

Abla oldum,

Abla olmak birlikte el ele yürümekmiş

Her sırrı saklarken bazen kendin sır olmakmış

Sevsen de sövsen de kızamadığın

Abla olmak doğurmadığına ana olmakmış

Eş oldum,

Çok sevdim sevildim de

Güneş kaç tonda doğar demeyin binbir tonda doğarmış

Geceyi hiç sormayın tüm yıldızlar onun gözlerine saklanmış

İyi günde kötü günde birlikte attı yüreğimiz

Ama birlikte son bulmadı nefesimiz

O yüzdendir aldığım nefesin canımı yakması

O yüzdendir gözlerimin boşluğa dalıp onun ışıltısından bir iz araması

Hayat bu adaleti sorgulanan, sevdiğiyle ölse de ölemiyor insan

Evlat oldum,

Ellerimden tutup yürümeyi öğreten annemin

Ellerinden tutup unuttuğu yolları yürüyoruz

O beni tanımasa da ben sevgisini tanıyor, biliyorum

Ardımda dağ gibi duran babama ben anca bir omuz olabiliyorum

Onların emeklerinin binde biri olmaya çalışıyorum

Ve anne oldum,

Onlarla birlikte büyüdüm, birlikte öğrendim

Sevginin en saf, en temiz en çıkarsız halini

Uykusuz gecenin ardından bir tebessümünün can verdiğini

Uzakta iken özledim bile diyememeyi

Bildiklerini bile bazen bilmemeyi öğrendim

Ben bu hayatta en çok anne olmayı sevdim

Ana olunca anlarsın derdi annem

Anladım ama olabildim mi bilemedim...