Ölü Beden, Ruhani Şehir

Ölü Beden; Ruhani Şehir

Karanlık bir şehre
Âşk ı öğretmek zordur
Sevemezsin, sevdiremezsin
Yağmur yağar üzerine sürekli
Sırılsıklam olursunda
Bir kuytu bulamazsın koca şehirde.
Şimşekler çakar,
Kırbaç misali bedenine
İzi kalmaz çıplak bedeninde
Yakar yüreğini derinden derinden.
Battıkça batarsın
Balçık olmuş şehrin toprağına
Kimseler duymaz sessiz çığlık çığlığa
Ben öldüm diye haykırışını.
Ay'ın parladığını göremezsin
Gökyüzüne astığım ay şehre küs sanki
Saklanır kara bulutlar arkasına
Aydınlığı acı verir sanır koca şehre.
Bir çarmıha vurulur duygular,
Şehvetleri kabarmış diye kadının
Ar'sız sevdaya düşkün
Yüreği âşka susamışdı oysa kadının.
Kahbeliğin cirit attığı şehir,
Yıkılsa dersin üzerime üzerime
Güneşin doğuşuna hasret
Ruhani bir hayat yaşayan ar'lı bedenin.
Masumiyet yok, tebessüm ise asla,
Gözlerinde yaş olacak
Soğuk ve karanlık bir odaya haps
Tir tir titreyecek can/lı can/sız bedenin.
Ölümü okşayacak,
Sevgiyle açılan ellerin
Bir gün, unutma elbet bir gün
Akbabalara yem olacak tertemiz bedenin
Ölüm sen, ruhani bu şehir.

.....................................................
h.evren ☺