Ölü Kapıcılar Şairler ve Dehalar

bütün şiirler iklim değiştirir

şairler ölmez aslında

başını okşadığın köpekler ölür

ruhunu onlara verir Tanrı

tenini yağmur bekleyenlere

sus artık sen bir ölüsün

boşuna bekleme yağmurları

su sadece toprağın kokusunu alır

aşkı gömersin alnının bir yarısına

öteki yarısında yalnızlığın

seni düşünenlerle bir başına kalır

öykünden midir nedir bunca öykünmen

sabahın sabah değil akşamın akşam

okursun okumasına amma

dillerin asıl yazdıklarına şaşar

ölüyken de anlaşılmazsın

telaşına bakıp gülümseyen

avamdan güllerin kokusunu alsaydın

anlamak için ağlamana da gerek kalmazdı

gözlerini kapatman yeterliydi

direnip durduğun bu uykuya

sarılıp yatmanın keyfini de alırdın hem

gece uyumak içindir sarılmak yar için

her yer gönlün kadar karanlık değil

mesafeler anlamsız gelir dehalar için

bilmez onlar cenneti cehennemi

metroda dinlediğin o sokak çalgıcılarının

dök eteklerindeki bütün taşları

yollar uzasın yollar eğilsin bükülsün

sen onlarla gül benimle ağla en iyisi

martılar denizi görür bütün çatılardan

yarasalar şehrin ışıklarını

mana aleminde heyecanlar diridir

çekilmez kahırdır hayaller akla zarar verir

aşk kalem ve gözlerin esarete götürür

çünkü olmak başlı başına sanattır

ölmek hikayeler yazmak kadar kolay

şiirsiz kimsesizsin yani yani anlatamazsın

oltayı çıkartan balıkçıya bensiz

yırtılan yanağının acısını sevgilim