Ölüm

hükmüm verilmişti derinlerde
yok olacaktım izsiz ve sessizce
yanılgı dolu bir cellattı gelen
namluyu doğrulttu düşürdü tetiği
bir anlık alev görünen ve sıcak bir yakıştı sırtımdan

yığılıpta yere düştü bedenim
gözlerimle aradım kimdi beni vuran
henüz ölümün soğukluğu yokken o an
bir soluk karartıydı ardımda duran
karartı aydınlıkta gülen bir yüz olduğunda
işte ölüştü bu bir çocuğun namlusundan çıkan