Ölüm Dilencisine

Bir boşluktayim.
Ayaklarim sağlama basar gibi sakin.

Saskin ve bir o kadar sakinim. Olacaklari kestirmeye çalışıyorum.
Emin adımlarla yürüdüğüm yoluma çıkan zehirli yılan beni ne zaman yolumdan edecek diye korku içinde beklemek yerine yürüyorum. 
Biliyorum sürekli tehtidi sürüyor ama korkmuyorum. 
Ben gücüm oldukça yürüyecek ve başaracağım her şeyi.
Altimdan toprak cekiliyor sanki bazı zamanlar.
Bazı saatler kafamin tüm hücreleri unutuyor işleyişini..
Bütün acılar çörekleniyor o zehirli yılan sayesinde üzerime.
Gönlüm kırılıyor, nefesim kesiliyor lakin derin bir bekleyiş sonrası kalkıyorum yeniden ayağa.
Bırak vursun... 
Bırak tüketmek için kullansın bütün aklini. 
Bırak salsin içinin çirkefligini dünyama. 
Nasılsa bitecek , tükenecek birgün oda. 
Nasılsa bitecek acılar birgün, nasılsa toprak birgün ikimizden birini alacak kucağına. 
Karşısına ciktigimda en büyük mahkemenin ,anlayacak boşa kahrettigine bana. 
Ellerinin ne kadar kirli olduğunu, dilinden dökülen onca zehirin kendini öldürdügunu farkedecek. 
Bir boşluk var önümde, icimde , arkamda , aklımda...
Savaşmış gibi yapıp savaşmiyorum o zehir timsali yaratılmışla.
Boş yere kılıcını sallayıp durdukca yaraladım zannedip mutlu oluyor köpüklü ağzıyla.
Kudurmuş aklıyla yoluma koyuyor kendini ölüm sunayim elimden diye. 
Bekliyor durmadan azraili olayım diye. 
Rabbe karşı gelip annemi söyletiyor kendine. 

Ve kanı kuruyacak birgün bu yolda farketmiyor. 
Ölüm dileniyorken benden ölüm olacak kendi kendine hissetmiyor..