Ölüm Düğümleniyor Urganıma...

ölüm düğümleniyordu urganıma...

Gidiyordum...
kendime ilk kez bu kadar yaklaşıp seni utançlarının pahasına satıyordum unutulmuşluğuma

radyoda yine aynı şarkı çalıyordu
yine ayrılık makamı
söz müzik ihanet
ve cebimden son paramı çıkarıyordum
şarkımız eşliğinde denize bağışlıyordum bütün servetimi
saklandığın derinlere tüpsüz dalışlarımın izleriyle

gece köreliyordu bir bileycinin ellerinde
ben köreliyordumiçim köreliyordum
saplama beni bana
kanatamam kendimi artık ne de olsa....

senfonik bir hüzün dinletiyordu yağmur o gece bana
ay'a gerilmiş kemanın telleri...
hiç bir nota doğru sesi vermiyordu sen sesini kulaklarımda bırakıp gittikten sonra
Başkalarının sözlerine kendimi inandıramıyordum
sadakati gölgemde aramam bundandır işte....

ucu bitik kalemime şiirler yazdırmaya çalışıyordum;
Kendimin çoktan bittiğini bile bile...
biliyordum ne desem nafile
ama yazılacak son kelime ölüm olana kadar didinecektim
yerle bir edecektim bu kentiiki tarafıda kendim olan bir harple...

Sonra loş bir odada buluyordum kendimi
boynuma doladığım urganım kolyem
ölüm düğümleniyordu boğazıma
yutkunuyordum son kez içimde sustuklarımı....
tek bacağı kırık sandalyemin eksik parçasıydı Tanrımın lütfettiği umutlarım...