Ölüm Kokan Boşluk

Sen ;

yüreğime çivilediğim hayatken
içimin ölüm kokan boşluğunda ;

kördüğüm acılarla bağlanmamalıydın alın yazıma
bıçak kesiği sızısıyla ,can çekişmemeliydi aşk



ı-
zılgıtlı isimsiz iniltiler
düğümlerken seslenişlerimi
felçli kalbimin çıkışını bulamayan nefesi
dayanırken boğazıma
adın batarken dilimin ruhuna
bakışlarını çaldığın gözlerim
beklerken hala kapı eşiklerinde.......

bir umut bağışlanmayan yalnızlığın ellerinde
kötürüm bıraktığın umutlar
zarını yırttığın yarınlar
çırılçıplak
karanlık bir bekleyişe
bir dilenci gibi hala elleri açıkken.......



ıı-
söylesene !..
çatlayan düşlerimi, kırılan umutlarımı
sıvadığım gözyaşlarımla
kapanır mı izi ,tüm yaşanmışlıkların ?

ben hala sendeyken
nereye gitsem gelirim ki kendime !...

kestiğin şahdamarımla
nereye kadar yaşarım söyle !...