Ölüm Meleği - Yalnızım

Mehtabı seyrediyorum penceremden,
Ağustos böcekleri dışarıda,
Ahenkli sesleri bir şarkı gibi kulaklarımda,
Gece fenerinin güzelliği, güneşi kıskandırmakta,
Işığı, gece bekçisi ağaçların yapraklarında,
Toprak, yerküreyi tüm kudretiyle kaplamakta,
Vefalı bir dost gibi, ölüleri sarmakta,

Ağustos böcekleri sustular.

Sessizlik, etrafı kündeye getirip boğmakta,
Sessizlik, bir çığlık gibi omurilik soğanımda uğuldamakta,
Atmosferi aşan her meteor suya çarpmakta,
Azgın sular, beynimdeki okyanusları taşırmakta,

Son bulmaz bu gece, bilmekteyim,
Magmanın sıcaklığını kalbimde hissetmekteyim,
Bir Zümrüdüanka tepemde süzülürken,
Ben yalnızlığıma bürünmekteyim,

Uzayda kaonlar bozunmakta,
Dünya'ya yayılan nötrinolar vücudumu dalgalandırmakta,
Damarlarımdan dışarıya yalnızlık fışkırmakta,
Nöronlarda hatıralar, yeri parçalamakta,

Dünyevi hiçbir canlı yok yanımda,
Hiçlik kol geziyor sağımda ve solumda,

Yalnızım...

Hayır, farklı bir şey var sanki
Her şey uçup gidiverdi ani,
Hissettim, boynumda sıcak nefesini,
Yalnızlığım bitti sonunda,
Geldi ruhumu emmeye, ölüm meleği...