Ölüm Oldu Gözlerin

Gülüm derdim bir zamanlar.
Gül gibi koku saçılırdı sinesinden.
Aşkı, sevdâsı anlaşılırdı sesinden.
Şimdi ölüm oldu benim için.
Bileğime dayanan bıçak oldu.
Kesmedim, kesemedim.
Sevdâsı kanımda dolaşırken.

Güzel gözlüm derdim bir zamanlar.
Gözlerinden aşk ve mutluluk okunurdu.
Sevdâmız gözlerde ilmik ilmik dokunurdu.
Şimdi ölüm bulutu oldu o gözler.
Ateş ve nefret yağdıran.
Yandım, kül oldum.
Rüzgârlar bir o yana bir bu yana savurdu.

İnci tanem derdim bir zamanlar.
İnci gibi, nur gibi parlayan yüzüne bakarken.
Gözüm kimseyi görmezdi sevdâsı gönlüme akarken.
İnciydi sancı oldu şimdi.
Merhem tutmayan,
Durmadan kanayan bir yara o, gönlümde.
Nasıl mutlu olurum gönlümde bu yara varken.

Hayatımın anlamı derdim bir zamanlar.
Sevdâ yağmuru oldu, söndü nâr-ı hicrân.
Ben ona kurbandım, ben ona sevbân.
Şimdi nâr-ı ölüm oldu.
Yaktı geçti gönlümü.
Sevdâsını aldı gitti.
Sevdâlı etti bana ölümü.
Ölmek istiyorum Yâ Rabbî!
Sevdâlıma, yâni ölüme kavuştur beni.

Bileğimdeki yara izi...
Bakınca aklıma hep sen geleceksin.
Neden mi?
Çünkü bu yarayı sen açtın.
Ve beni yalnızlıklara bırakıp kaçtın.
Bir kez olsun gülmedim.
Sen beni kalpsiz bellesen de ben hep ağladım.
Benim de bir kalbim var.
Allah büyüktür
Ağlatanlar, birgün elbet ağlarlar.