Ölüm Ve Hayat Arası
Şiirlerin gölgesine sığındım,
Güneşin karanlıklarından kaçtım yine
Saklandım,sustum,utandım...
Ve kaçtım acıların kurşunlarından!
Hüzün yağmuruna yakalandım,
Koştukça daha da ıslandım...
Demir ayakkabılarla yürüdüm,
En körpe yollarda yaralandım ben..
Çığlıklarım bana acı verirken,
Dışarıda kahkaha melodisi vardı.
Ölüm ve hayat arasındayken,
Birileri ezberden mırıldanırdı...
Sayfalar boşaldı yüreğimde,
Mürekkep aktı ölü kalemimden..
Umudum tutarsız,çılgın bir rüzgarla
Hayal alemimden silinip,gitti,
'Bin yaprak bir rüzgara boyun eğdi...'
Adem' ilk öğretilen kelimedir hayat... ilk söylediği kelamdır "Hay"
şiirin satır aralarında kaybolmamak adına birkaç kelam etmek isterim...
bazen kelimeler yüklenmek istenen manaları taşıyamayabilirler. ki bu şiirin girişinde böyle bir kullanım var... hani güneşin karanlıklarından kaçıyoruz da, şiirin gölgesine nasıl sığınıyoruz? benim anladığım şekildeyse, kendimce şöyle kurardım dizeleri...
şiirlerin gölgesine sığındım güneşin "soluklarından" kaçtım da saklandım sustum utandım...
tırnak içindeki kelimeye iki anlam yükler, şiiri taşırdım.
tabii ki şiir sizin, istediğiniz kelimelerle kurarsınız. kendi fikrimi belirtmek istedim...
şiiri beğenmesem oturup yorum yazmazdım. çok beğendim. sadece girişteki anlam kargaşası şiirin önüne geçti fikrimde...
finaldeki son söze ayrı tebrik... genel kanıdır, bilinendir ancak şiire çok yakışmış...
tebrik ve saygılarımla