Ölüm Yolu

I

Vücut katı;
Su durgun.

Hücreler hissiz.
Şakaklarımda anlık titreşimler.
Belki de canlı emare adına;
Son direnişler...

/Lakin faydasız/

Sanki toprağın merkezine doğru,
Boylu boyunca uzanıvermişim.
Ben evreni, evren beni sararcasına...

Paramparça gömleğim,
Hayat suyu yerlere akmış.
Toprak kıpkırmızı, çiçekler açmış...

II

Zamana durak biçildi,
Mekân içinde mekân açıldı.

Anadan üryan,
Atıldı maddeden yana her olgu.

Su dokunur her zerreye,
Ruhumun kiri pası gitsin diyerek.
Su buharlaşır kalmaz geriye,
O kiri pası asıl ateş temizleyecek...

Duyguya yenik tüm başlar,
Boyun bükük, gözlerde yaşlar.

/Olmaz dünyaya fani sahip,
Siz de yürürsünüz, hesabı kesip.../

III

/Sonun başlangıcı/

Toplanın çepeçevre,
Olsun küçük bir temsil son güne.

'İyi bilirdik' demesin,
Beni hakkıyla bilmeyen.
Tanıyanlardan konuşmasın kimse,
Yalnızca doğruyu söylemeyen.

Çiğnenen toprak üste çekilir,
Başına bir küçük çiçek dikilir.

Yağsın yağmurlar gün aşırı,
Üstümde dikilen çiçek büyüsün,
Ötsün başımda hazan kuşları,
Ruhumu örten bedenim çürüsün...

Kaf dağıymış yaşam,
İnce bir çizgi.
Bense o çizgide gizli,
Derin bir sezgi...

Çık ortaya,
İçimdeki şeytan,
Şimdi eşitiz,
İşte elimde yakan...