Ölümden Önceki Sonbaharıma

bir yosun tutmuş taşlarda göremedim güneşi,
bir de nasır tutmuş yüreğimden silemedim bu gidişi...
hangi yere dönsem,
rüzgar hep yalanları soluyor,
hangi buluta seni sorsam,
ardından soğuğunun kıyameti kopuyor...
kaç mevsim çürüttün sessiz sedasız
hangi dilden dön desem her gecemde,
lal oldun bana dertsiz tasasız...

şimdi bir yürek versen bana,
yaşar mı bu deli sancı sanırsın
gözünü gözünden sakınan bu viraneyi
göz kırpmadan koymuşsan darağacına,
korkma,ben son nefesimi verirken,
sen;cehenneminle bir başına kalırsın...

ne bir göz bakabilir sana
benim baktığım gözle
ne de bir yürek sevebilir seni böylesine;
küllerine razı olan közle...
hayat daha çok yalanlar savurur bedenine
geceler intihar eder; senden kalan zifiri gölgeye
güneşe görünme sakın!
acımasın köhneleşmiş haline..!


herşeyin bir sırası vardır elbet
doğmanın,yaşamanın,ölmenin misali,
bir de edenin bulma sırası hani,
sıran geldi,haydi
bul ettiğinin ederini
özle beni özlerken bile;hissettiğin tatlı kederini...

sokaklarımdan rüzgar götürdü senden kalanları
yağmurlar yıkadı ruhundan beyaz günahları
kıyamte alamet varken;
gecenin ayazında kuruttum kıyısından döndüğüm intiharları
fırtınalar kopuyor bazen anlı ansız
sen anlatırken bensizliğe
gidişinden duyduğun iftiharları...

önce bir bulut buldum,
sana dair ne varsa içine soludum,
ihanetinin şeytanına değil de gözlerinin masumlauğuna kandım da
bembeyaz yüreğimden de bir parça koydum
yağarken ölüm yağmurları bir gece üzerine
beilki değer yüreğine,
anlarsın bir umut belki,
bunca acıya,derde,kedere bile
neden bembeyaz gülleri gözlerine derdiğime...

şehrişiirimin sokaklarında büyüdüm seninle,
geceye astığın yıldızlarını söküyorum artık
seni beklediğim her gün;kendimce...
gelmene sevinecek gülüşüm kalmadı,gelme,
berektim toprağıma,
gölgem güneşinde kaldığıma,
sevgim mi?
onu bir yaprağa sakladım,
ölümden bir önceki sonbaharıma...