Ölüme Doğru

kağıdına tükürdüğü
tütünü gibi arasına sarmıştı ölümü babam
korkutuyordu beni,
nefesine çektiği her duman
mükafatıydı yaşaması aslında
onca fedakarlıklarından sonra
aklı başımdaki
ilk ölümle tanıştırdı beni acımasız zaman

sardunyalar,ortancalar
yerdeki karıncalar bile üzgündü
o öldüğü gün
sonra aynı kurşun
ikinciye değince
sol göğsüme
dedim kaç kez ölünür
iki karış ağzım açık
biraz mizahım kaçık
sürüldüm edebi k/aleme


ayağı dikildi ölüler
dünyalıklar gidince
hele ablamı da yolcu edince
şüphe eder oldum aklımdan
zehir miydi,bal mıydı yaşamak
anladım ki çok zormuş
sevdiklerini yitirince,yediğini yutkunmak


İstanbul tek şahitti suskunluğuma
bir de halime gülüyordu diğer deliler
annemin saçları kadar ağarmıştı kaderim
eski bir rüzgarın boynuna sarılmış
çocukluğumdu yüzleşen hatıralarımla
aklım dibe vuruyordu
dalga dalga mazim canlandıkça
ve hayat ölüme doğru yeniden yaklaştıkça

''dünden bugüne çok şey eskitmişiz meğer
oysa ki çocukluğum,bir ömre değer.''..