Ölüme Sen Kala...

Kirpiklerimin ucundan düşen toplu mezarlarla
Geleceği geçmişe gömdüm çaresizce
Kan tozuyla sulanır yetim yarınlarım
Acıya biat ederken umutlar
İhbarsız infazların eyleminde vurulur
Prangalı vuslat,
Hasret kokan uğultuda sana susarken
Kana kana içmekmiş oysa sev(öl)mek
Ki söndüremez hiçbir su bu ateşi bilirim

Dualar yazılır mücrim sevdaya
Avuçlarımda birikmiş sızlayan tonlarca acı
Ölümün çok sesliliğinde,
Tanrısal nağmesidir yüreğimin sen atışları

Yağmura yaslanmış kirpiklerimin gölgesi
Geceden acıya yatırılan hüzünler doğuyor günyüzüne
Serzenir gün geceye dönerken
Ve geçmişte hapsolmuş gelecek
Meşum bir sükutu muştular zaman
Tüm kırılmışlıklarım üst üste dizilmiş
Bir film şeridi gibi geçiyor gözümün önünden

Yokluğunun ayak izlerini silerken odamdan
Aklımın tavan arasında gezinir anılarım
Suretim silindikçe aynalardan
Gölgesinde avunurum ay'ın
Yıldızlardan düş toplarken
Sen düştün canımın orta yerine, yanarım !

Ölümle kalım arası bir çizgideyken
Zincirleme dil intiharlarında şiirim
Kanayan sözler akıyor yürek alacasından
Ölüme sen kala,
Parantez içine saklanmış kimliğim
Söylemek istediklerimdi aslında,
Hiç söyleyemediklerim
Dur Aşk ! kalsın dillendiremediklerim
Dokunma artık mısralarıma
Şiirimin ?'nü'' hali kalsın
Yeter, giydirme sensizliği üzerine
Üşümesin sözlerim