Ölümü Özleyen Yaşam

Cesaretmiş sevmeyi, sevilmeyi istemek.
kara sevdanın, kor alevlerinde yanmak.
hasret çekmek, özlemek, özlenmek..
Ölümü sevgilinin kollarında karşılamak.

Yelken açmak, mavi ufuklardaki özgürlüğe.
Bir yavru kuşun ilk kanat çırpışlarındaki gibi
Ürkek, korkak adımlarla bir uçurumdan.
Boşluğun kollarına bırakıvermek kendini

Keşke aşklar masallardaki gibi yaşanabilse.
Fırtınalar, tufanlar taşabilse yüreklerden.
Coşkular ve çılgınlıklar dinmese keşke.
Her bir zerremiz bu aşkı hissetmeden.

Özgür olamayı hiç becerememişim ben.
Haykırmamışım, ne sevgimi nede nefretimi.
Kapanmışım karanlıkların en koyusuna.
Saklanmışım, çıkarmamışım maskemi.

Sanki uçurumum kenarında başlamış hayatım.
Ayaklarımın kaymasından duyduğum korku.
Dikkatli ilerlediğimi düşünürken yaşamda.
Meğer kımıldamamışım bir ömür boyu.

Keşke, gözlerindeki sevdaya uzanabilseydim.
Kederleri biriktirmeseydim avuçlarımda.
Bıraksaydım kendimi Küçücük ellerine.
Beklemek yerine güvenli limanlarımda

Geçmişi onlarca pişmanlıklarla dolu yaşanmışlık.
Korkak, güçsüz, çaresiz yalnızlığında bir adam.
buğulu camların ardında beklemektedir artık.
Biraz yitik biraz yorgun ölümü özleyen yaşam.