Olur Olmaz 2

kendini bırakırsın –
duvara yaslanmış bir gölge gibi
olur olmaz saatlerde açılır
çıtırtılı bir suskunlukla kalbin

anladığında
çoktan ölmüşsündür,
bir çay bardağında unutulmuş sıcaklık kadar

aleve sarılmakla
üşümek arasında sıkışmış bir çocuksundur
ne yandığın bellidir
ne ısındığın

herkesin bir ömrü var
ama kimsenin yok birbirinin
bazı ellerin dokusu
bazı cümlelerin yükü
bir daha gelmez geri

öpülmemeli rızasız bir yüz,
sarılmamalı içinden geçmeyen bir bedene

geçmişin eli soğuktur
yaşanmışlar iptal edilmez
bazı aşklar
kapanmamış mektup gibidir –
ucu yanık, sonu yok

hasret:
duvarda unuttuğun bir fotoğraf gibi
yıllar:
rakamlardan çok –
bir iç çekişin takvimidir

pişmanlık,
söylenmeyen cümlelerin mezarıdır
taş yerinde ağırdır,
yer değiştirince
daha da

parçalanan şeyler
sessizliğe benzer:
toparlansa bile eksik ses verir

seneler yürür
biz kalırız
ayna eski yüzümüzü iade etmez

acı geçiyorsa eğer
niye izi hâlâ bu kadar taze
ve neden her unutulan
yeni bir hatırlayışa dönüşüyor?

var olmak bazen
yok sayılmak gibidir
yok olmak –
tüm anlamlarıyla kalabalık

bağlanamıyorsan
koptuğun yeri unutmuşsundur belki
ya da hâlâ
oradasındır

bir sokakta
bir fincanın kenarında
bir şarkının ortasında bir yerlerde
sen varsındır hâlâ

mutluluk bazen
fazla tanıdık bir acıdır

bazı vedalar olmaz
bazı eller tutulmaz
bazısını –
bir daha tutamazsın