Ölürken Bile Öğretmendi

kırk yedi kişiydik sınıfta en büyüğümüz sekiz yaşında -çift dikiş atilla-
tıp oynatıyordu cemil öğretmen son derste / o cuma

kapı açıldı kırılırcasına/ gelen üç kişiydi ellerinde silahlarla
bağırdı irice olan "çabuk sıraların altına kafasını kaldıranı yakarım valla"
dizlerimizin arasına soktuk başımızı korkuyla daracık sıraların altında...

"cemil sen misin"ses yoktu öğretmenimden/ başıyla yanıtlamıştı muhtemelen
"gomunistmişsin lan sen"
"yok kemalistim ben"
"bize maval okuma o vatan haininin şiirlerini okuyormuşsun sağda solda"
"o şair/ ben öğretmen... hem/ hain değil o aslında"
"kes bana o allahsızı savunma"

o zaman anlamamıştım yankılanan sesi
şimdi biliyorum namluya sürülen mermiydi
"son duanı et hadi gebertçez tüm hainleri"

"durun" dedi yalvaran öğretmenimin sesi
"silah olmasın / kan görmesin çocuklar" ...
"yeterince yüksekmiş hadi çabuk o zaman"dedi irisi
"manyak lan bu niyaziliği seçti" dedi öteki...
-anlayamamışlardı o ölürken bile öğretmendi-


"kalkın ayağa" diye gürledi /yine aynı sesti
kalktık korkularımızın kollarında
hazıroldaydık dehşetin kırılganlığında
gözlerimize baktı tek tek/ salladığı parmakla gözbebeklerimizi büyüterek
duymuyordum artık hiçbirşeyi anladığım sadece susmam gerektiğiydi

vurup kapıyı çıktıklarında kesif bir sidik kokusu yayılmıştı ortalığa...
gittiler korkunun lanetini örterek yarınlarımıza
çocukluğumuzu da söküp götürmüşlerdi yanlarında...
o gün büyüdük /susmaktı büyümek öğrendik ve hep sustuk ...

-oluk oluk aktı kardeş kanları
bir eylül fırtınasıydı/ savuran kalan sağları
bizler o dönemin çocukları hala arıyor çalınan umutlarını-...


cemil öğretmen/ hiçbir bayrağa sarılmadı
hiçbir dava onunla gurur duymadı
o sadece kırk yedi çocuğun kahramanıydı
ölümü kayıtlarda sıradan bir kazaydı

o şair/ hala vatan haini
ölüsüne bile çok görüldü memleketinde bir çınar gölgesi