Ölürken Bile Öğretmendi

kırk yedi kişiydik sınıfta
en büyüğümüz sekiz yaşında
-çift dikiş atilla-
tıp oynatıyordu cemil öğretmen
son derste / o cuma


kapı açıldı kırılırcasına
gelen üç kişiydi ellerinde silahlarla
bağırdı irice olan
"çabuk sıraların altına
kafasını kaldıranı yakarım valla"
dizlerimizin arasına soktuk başımızı korkuyla
daracık sıraların altında


"cemil sen misin"
ses yoktu öğretmenimden
başıyla yanıtlamıştı muhtemelen
"gomunistmişsin lan sen"
"yok kemalistim ben"
"bize maval okuma
o vatan haininin
şiirlerini okuyormuşsun sağda solda"

"o şair...
ben öğretmen...
hem hain değil o aslında..."
"kes bana o allahsızı savunma"

o zaman anlamamıştım yankılanan sesi
şimdi biliyorum
namluya sürülen mermiydi

"son duanı et hadi
gebertecez tüm hainleri"

"durun" dedi yalvaran öğretmenimin sesi
"silah olmasın
kan görmesin çocuklar"

"yeterince yüksekmiş hadi çabuk o zaman"
dedi irisi
"manyak lan bu niyaziliği seçti"
dedi öteki...


(anlayamamışlardı
o ölürken bile öğretmendi
son öğrettiği insanlık dersiydi)


"kalkın ayağa" diye gürledi
yine aynı sesti

kalktık korkularımızın kollarında
hazıroldaydık dehşetin kırılganlığında

gözlerimize baktı
tek
tek
salladığı parmakla
gözbebeklerimizi büyüterek

duymuyordum artık hiçbir şeyi
anladığım sadece susmam gerektiğiydi

vurup kapıyı çıktıklarında
kesif bir sidik kokusu yayılmıştı ortalığa


-gittiler
korkunun lanetini örterek yarınlarımıza
çocukluğumuzu da söküp
götürmüşlerdi yanlarında

o gün büyüdük
susmaktı büyümek
öğrendik
ve hep sustuk-


(oluk oluk aktı kardeş kanları
bir eylül fırtınasıydı/ savuran
kalan sağları
bizler
o dönemin çocukları
hala arıyor çalınan umutlarını)

...


cemil öğretmen
hiçbir bayrağa sarılmadı
hiçbir dava onunla gurur duymadı
o sadece kırk yedi çocuğun kahramanıydı
ölümü kayıtlarda/ sıradan bir kazaydı


o şair
hala vatan haini
ölüsüne bile çok görüldü
memleketinde bir çınar gölgesi


tüm bunların senaristi
akan kanların çalınan yarınların faili
şimdi
namlusuna demokrasiyi sürdüğü bir silahla
kan içiyor hala ırakta